LEKKER LEZEN
Je schaamt me diep
Pubers hebben gelijk. Voor je ouders hoor je je te schamen, en niet een beetje ook. Afkeer is goed, walging is gezond, zelfs een vleugje blinde haat kan geen kwaad. Dat is heilzaam voor de ontwikkeling. Bovendien: het gaat vanzelf weer over. Daaraan moet ik denken als ik naast me drie naakte vrouwen zie liggen, genietend van de zon.
Kiwishake
Weten jullie wat ik vervelend vind? Dat ik een organisme ben. En dat organisme heeft voldoende vocht, slaap en mineralen nodig. Voldoende liefde. Voldoende ontspanning. Voldoende voldoening. Tja, zegt het organisme, mijn behoeftenpakket is nu eenmaal vrij breed. Sorry hoor! Kan ik er wat aan doen?
De stille mopperaar
De stille mopperaar ziet dat een fietser door rood rijdt en mompelt dan stilletjes voor zich uit: ‘Zeg, dat stoplicht staat er niet voor niks hoor.’ De fietser hoort het niet, die raast al honderd meter verderop om met recalcitrant genoegen zijn volgende overtreding te begaan. Alleen de mensen naast de mopperaar kunnen hem nét verstaan.
nog meer LEKKER LEZEN
De hunkerbunker
Hij luistert naar prachtige namen als ‘de burcht’, ‘het klooster’ en ‘de hunkerbunker’. Hij markeert de geboorte van de Nederlandse Spoorwegen. En hij is gezichtsbepalend voor de stad Utrecht: De Inktpot.
Ingmar Heytze en het Poeziëcircus
Van 1996 tot 2013 organiseerde het Poëziecircus tientallen keren een experimenteel podium voor dichters, cabaretiers, rappers en verhalenvertellers, waaronder het jaarlijkse NK Poetry Slam. Maar de allereerste optredens vonden plaats in collectief café De Baas aan de Lijnmarkt. Erevoorzitter en medeoprichter Ingmar Heytze haalt warme herinneringen op.
Reisverhaal: unexpected Canada
Lege, schone straten, een voorbijschuifelende senior en dikbeboste bergen zover het oog reikt. Op het eerste oog lijkt de Sunshine Coast een schilderachtige, wel érg brave suburb. Maar het zachte klimaat trekt niet alleen welgestelde gepensioneerden uit Vancouver aan. Ook verstokte hippies en trotse Lil’wat’s hebben hun ziel aan de Sunshine Coast verpand.
lekker verder LEKKER LEZEN
Een lichtpuntje in je gehaaste dag
Voor ‘organische dance met een hiphop-feel’ hoeven ze de stad niet in. Dat maken de jongens van Nobody Beats the Drum zelf wel. Maar wat vinden de voormalige winnaars van de Grote Prijs van de straatmuzikanten die in Utrecht hun kunsten vertonen? “Normaal gesproken ga je niet recht voor de neus van zo’n gast uitgebreid staan luisteren. Stom eigenlijk.”
Liefde in de baas zijn tijd
Neem een smalle, krappe kroeg waar het daglicht nauwelijks binnendringt. Voeg daarbij een rijkelijk vloeiende tap en de lustopwekkende geur van chili con carne. En bevolk deze broeierige onderwereld met langharige wereldverbeteraars die hun hormonen even slecht in toom kunnen houden als hun idealen. Love is in the air!
Altijd welkom
“Nou! Ik ga de Kindertelefoon bellen hoor!”, roept Duveke. Ze is héél boos op haar ouders en wil ze flink laten schrikken. Maar tot haar teleurstelling heeft haar dreigement geen effect. “Moet je vooral doen”, zeggen haar ouders nuchter.
Geen pasjes, maar lekkere basjes
Slechts zo’n twintig zondagavonden heeft het geïmproviseerde ritmelokaal gevibreerd. Maar in de korte periode dat Over de Singel actief was (oktober 1977-maart 1978) wist het wel de beste bands van dat moment naar Utrecht te halen.
De kracht van grenzen stellen
Midden in het gesprek gaat Danijela staan, zet haar voeten stevig op de grond en steekt haar hand recht vooruit. “Het allerbelangrijkste is om sterk in je schoenen te staan. Laat je niet naar achteren dringen, maar blijf staan waar je staat. Straal kalmte uit: ik ben er klaar voor.”